Gün kovalıyor geceyi düşman gibi
Sanki Güneşten kaçıyor Ay
Bir daha kararmayacak gibi
Kendisinde bir ışık seziyor
Hiç solmayacakmış gibi
İnsan sessizleşmeye başlıyor
Bazı şeyleri toplamak İçin
Parçalanan dizlerini
Ve yaralarını sarmak İçin
Kalbi kırılsa da susabilir
Ölümüne üzülse de
Bir gün öfkelense de susabilir
Artık mutlu olsa bile
Sessizlikle yaşayabilir
Bazı şeylerin telafisi olmuyor
Nasıl mezara giren geri gelemiyorsa
Yapılan hatalar silinmiyor
Bazen lekelenirse o çarşaf
Altında hep iz bırakıyor
Sonra insan altına giriyor
Lekeli çarşafının
Uyumaya çalışıyor çaresizce
Sanki unutacakmış gibi
Aslında daha az yaşamak İçin
O günü bitirmeye çabalıyor
Uykuya sığınarak
Ömründen kısaltıyor
