Bazı insanlar, içlerinden geçenleri doğrudan söyleyemediklerinde, bu sözler “şaka yaptım” ya da “alındın mı?” ifadelerine dönüşür. Oysa çoğu zaman bu sözler, bastırılmış bir düşüncenin ya da gizlenmiş bir eleştirinin maskesidir.
İnsanlar bazen mizah dilini samimiyet zanneder. Kırıcı bir söz söyler, ardından “şaka yaptım” diyerek durumu hafifletmeye çalışır. Peki gerçekten şaka mıdır, yoksa gizlenmiş bir kıskançlığın, bastırılmış bir öfkenin yumuşatılmış hali mi?
“Belki de söylenmeye cesaret edilemeyen duygular, mizah perdesinin arkasına saklanmayı tercih ediyor”
Sen bir şeyi anlatırken sadece içini dökmek istersin ama karşındaki kişi, dinlemek yerine yorum yapmayı seçer. Belki anlattığın şey birkaç dakika sürer ama onu yaşarken hissettiğin ağırlık yıllarca omzunda kalır. İnsanlar çoğu zaman, fikirleri sorulmadığı halde konuşur; yaşadığın duyguyu küçültür, anlattığın şeyi değersizleştirir. En kötüsü de bunu mizah zannederek yapmalarıdır. “Şaka yaptım” diyerek söyledikleri her kelimeyle aslında seni biraz daha eksiltirler.
“Şaka” savunma aracı haline mi geliyor?
“Şaka” akran zorbalığına mı dönüşüyor?
“Şaka” kırmakla eğlenmek arasındaki o ince çizgiyi mi siliyor?
“Şaka” dostluğun içinde gizlenen küçük bir bıçak mı?
“Şaka” ego tatmin etmenin bir yolu mu?
Bu sözler, bu sorular aslında güvenmediğimiz kişilerde soru işareti bırakırken güven duyduğumuz insanlarda bile samimiyetin gölgesini düşündürür; ilişkilerimizin sessiz gölgesi gibi, farkında olmadan üzerimizde dolaşır.
Az önce de belirttiğim gibi;
“Belki de söylenmeye cesaret edilemeyen duygular, mizah perdesinin arkasına saklanmayı tercih ediyor”