“Ruhun dünyaya alışmaya yüz tutmuş 
Saflığından bir haber heyecanla
Dünyayı sevmeden de merak ediyorsun 
Sabaha karşı güneş doğarken
Aklım seni tahayyül etmeye yüz tutmuş 

Hatırama düşüyor gülümseyişin
Gözlerinde savaşlar
Ruhunda yakarışlar
Söyle bana kim üzdü seni
Bir daha görmesin ruhun haykırışlar

Yüzünde ay doğuyor
Teninde yıldızlar raks ediyor
Bir devrimci savaştan yurduna dönüyor 
Ben sana baktığımda,
Dünya daha çekilir oluyor

Saçların yüzüne gece gibi dökülmüş
Heveslerin bazen gözlerinde sönmüş
Popülist politikalar izlemiş dünya 
Ama Sen jenvalliğinle kalmışsın 
Bir obsidyen misali;
O kadar güzel kararmak İçin
Bolca yanmışsın

Ben seni severken sabah oluyor 
Zihnimdeki sesler terk-i diyar eyliyor 
Sen varsın, ben varım, gözlerin var
Dünyadaki tek kavgam gözlerinde
Savaşın galibi ise çırpınıyor göğsünde

Ne kadar çile çekti gönül
Feryatlar eyledi dünyaya
Yer yer parçalandı damarlarım 
Demek ki seni aramış yıllardır
Yorgun bilinmezliklerim

Benim gözlerimden kendine baksan
Üç gün gözlerini açamazsın
En son güneşe baktığımda 
Bu kadar kamaşmıştı gözlerim
En son uyuduğumda
Bu kadar huzurlu olmuştu bedenim

Birini severken kendinden sakınır mısın
Ben seni severken kendimden korkuyorum
Bir hindibayı dağıtmadan okşamak gibi
Seni sevmek, serçeyi ürkütmeden 
Papatyayı yolmadan
Menekşeyi kokutacak kadar
Gündüzü geceye bağlayacak
Ve saç telini koparmayacak kadar.
Bir kibrit ışığını, yangına çevirerek
Sabırla gözlerine gülerek
Dünyaya karşı yanında dağ olarak
Ellerini tutup devrim bayrağını 
Göğün en yüksek yerine saplamak gibi. 
Seni sevmek, henüz kelimelerimin keşfetmediği bir güzellik...”